Waarom is geloof dan zo belangrijk?
Het grootste gedeelte van dit boek zal bestaan uit vrij zware filosofie, geschiedenis, wetenschap en allerhande feiten en wetenswaardigheden die de nodige onderzoek van mij heeft geëist. Maar desondanks zal dat gedeelte van het boek waarschijnlijk het makkelijkste gedeelte zijn om te schrijven.
Het moeilijkste gedeelte van het boek voor mij is het uitleggen waarom geloof zo belangrijk is. Waarom maakt het iets uit of God bestaat of niet? Waarom zou jij je daar bezig mee moeten houden?
En nee, de reden dat dit zo moeilijk is om uit te leggen is niet omdat dit moeilijk te beargumenteren is voor mij of omdat ik niet weet hoe ik het moet zeggen. De moeilijkheid, hoe vreemd dat voor jou ook zou kunnen klinken, ben jij de lezer zelf!
Huh, maar waarom dat dan?
Het klinkt misschien vreemd vanuit jou perspectief, maar het is voor mij heel moeilijk om te kiezen wat de beste manier is om te vertellen WAAROM ik je probeer te overtuigen dat God bestaat. Laat me een vergelijking gebruiken. Stel dat een dokter een patiënt voor zich heeft die een gruwelijke ziekte heeft. Hoe kan hij dit het beste brengen aan die patiënt? Moet hij eerst gaan vertellen wat de ziekte precies is? Hoe hij de ziekte opgelopen heeft; hoe de ziekte in medische termen genoemd wordt; wat de oorzaak van de ziekte is; wat de gevolgen zijn en waar precies in het lichaam deze ziekte zich ophoudt?
Dat kan hij doen, maar het kan goed zijn dat de patiënt dan halverwege afhaakt omdat hij geen reden ziet om naar al deze technische details te luisteren. Hij begrijpt het tenslotte amper en het maakt voor hem weinig uit of hij er nou iets van af weet of niet; tenminste, het kan zijn dat hij zo denkt. Het kan goed zijn dat de patiënt zoiets heeft van: “laat maar zitten dokter, het zal allemaal wel. Ik haak hier af en ik zie wel hoe het allemaal verder verloopt.”
Hierdoor heeft de dokter helemaal niet de kans gehad om te vertellen wat nu de gevolgen zijn van deze ziekte en wat de patiënt er in de loop van zijn leven aan kan doen om zo goed mogelijk met deze ziekte te kunnen leven. En dat was nu juist het punt van de dokter. DAT wilde hij de patiënt duidelijk maken.
Maar er kan echter ook een probleem zijn als de dokter juist begint met de gevolgen in het leven van de patiënt door deze ziekte. De dokter kan beginnen te vertellen dat de patiënt een ziekte heeft en dat hij daardoor levenslang aan de medicijnen moet, hij zal alleen maar korte afstanden kunnen lopen omdat anders zijn hart het niet trekt, en ook zal hij wekelijks pijnlijke therapieën moeten ondergaan.
De patiënt kan ook op deze aanpak zeer negatief reageren. Hij zou bijvoorbeeld kunnen zeggen: “Hoe durf je zulke dingen over mij te zeggen? Wie ben jij om te zeggen wat ik moet doen met mijn leven, alleen maar omdat jij een mooi diplomaatje aan de muur hebt hangen. Alleen maar korte afstanden lopen en levenslang medicijnen? Dat kan helemaal niet want ik ben voetballer, dat is mijn leven en dat ben ik nooit bereid op te geven! Wat nou ziekte? Ik voel me anders prima hoor. Weet je wat ik denk? Ik denk dat je mij gewoon geld uit de zakken probeert te kloppen met deze zogenaamde “ernstige” ziekte. Aan al die onderzoeken die gepleegd moeten worden verdien jij mooi geld, en dan blijkt er zeker uiteindelijk niks aan de hand te zijn? Het is goed, ik bepaal zelf wel wat ik verder doe met mijn leven!”
In dit geval heeft de dokter wel gezegd wat de patiënt moest weten, maar aangezien hij niet gelooft dat hij ook daadwerkelijk deze ernstige ziekte heeft ,wil hij niks van het advies van de dokter weten en is hij ook niet bereid naar de technische kant van het verhaal te luisteren. Als hij echter wel had geluisterd naar de technische kant van het verhaal dan had hij precies geweten wat de ziekte inhield en dat het een daadwerkelijk echte ziekte was. Maar hij was niet bereid om hier naar te luisteren omdat hij eerst dingen te horen kreeg die hij niet wilde horen. Hierdoor wilde hij niks met het hele idee van deze ziekte te maken hebben.
Dit is in feite het zelfde dilemma waar ik nu mee zit. Wat moet ik eerst vertellen? Wat het bestaan van God betekent voor jou leven? Of moet ik je eerst aantonen dat God bestaat?
Hoeveel mensen zijn bereid om door hele technische en moeilijke argumenten heen te ploeteren (al probeer ik alles op een basisniveau en simpele wijze uit te leggen) als ze geen reden zien waarom heel deze kwestie van het wel of niet bestaan van God belangrijk of zelfs maar van toepassing is op hun eigen leven? De meeste mensen hebben tenslotte al weinig tijd voor het lezen van wat dan ook en veel mensen zijn gewoonweg te lui (niet beledigend bedoeld tegenover de lezer natuurlijk).
Maar een ander probleem is dat voor de huidige jeugd ook het hele idee van God wereldvreemd lijkt te zijn en zelfs een heel, heel negatief beeld met zich mee draagt. Ze zien zichzelf al bij wijze van spreken naast hun oma in de kerk zitten. Dat is niet echt iets waar jongeren op zitten te wachten, niet waar? Dus hoe effectief is het om gelijk te gaan prediken over het effect van God’s bestaan op je leven en hemel en hel, zonder dat ze geloven dat God bestaat of het zelfs mischien niet eens als waarschijnlijk achten?
Misschien ligt het antwoord op dit dilemma dat ik helemaal back to basics moet gaan. Het is namelijk met de huidige generatie zo erg gesteld dat er bijna een algemene “don’t ask and don’t care” mentaliteit is. Ik ben niet van gisteren tenslotte en ik ben heel goed op de hoogte dat de “coole” mensen van vandaag juist het coolste zijn als ze nergens ook maar iets om geven. “Boeie, gewoon chille, niet denken maar doen man!”. Mischien dik ik het nu een klein beetje aan, maar echt overdrijven is het ook niet, denk je zelf ook niet? Hoe sta jij, de lezer, daar zelf eigenlijk in? Hoeveel geef je eigenlijk om je eigen leven?
Ik denk dat ik, voordat ik überhaupt over het idee van God kan gaan beginnen, ik eerst moet duidelijk maken waarom mensen eigenlijk levensvragen stellen.”Waar komen we vandaan? Waarom zijn we hier?”. Maar eigenlijk is dat nog niet eens de kwestie die ik aan het licht wil stellen. Waar ik je over wil laten nadenken is hoe vreemd het eigenlijk is dat jij je niet bezig houdt met zulke vragen. Maar mijn punt is niet dat IK dat vind, maar dat ik kan aantonen dat JIJ het van JEZELF raar vind dat je je niet bezig houdt met waar je vandaan komt en waarom je bestaat. Dat klinkt misschien als een hele rare claim, alsof je zelf niet weet wat je vind, maar ik merk regelmatig dat mensen zelf zich niet goed bewust zijn van deze zaken. Ik ga dat proberen aan te tonen met een symbolisch verhaaltje. Misschien maakt dat alles een stuk duidelijker.
De man zonder verleden
Stel je voor dat een man wakker wordt in een donkere kamer. Hij heeft geen idee waar hij is en geen idee hoe hij daar terecht is gekomen. Sterker nog, hij kan zich van voor dat moment dat hij wakker werd helemaal niks herinneren. Het moment dat hij in die kamer zijn ogen open deed was vanuit zijn perspectief zijn eerste herinnering. Wanneer de man de kamer uit gaat bevind hij zich in een gebouw dat hij niet kent, in een straat die hij niet kent, in een stad die nieuw voor hem is, in een land dat hem vreemd is met mensen die hij nog nooit gezien heeft. Aangezien de man niet weet wat hij moet doen bekijkt hij wat de andere mensen aan het doen zijn en zo leert hij al gauw de standaard manier van leven: werken om een huis en eten te kunnen betalen, bevriend raken met medemensen, hobby's zoeken om de tijd te verdrijven en plezier te maken, etc. Dus dat gaat de man ook doen.
Na een aantal jaar staat hij op een feestje met een stel van zijn nieuwe vrienden die het hebben over een periode genaamd “vroeger”. Wanneer zij de man vragen naar zijn verleden moet hij bekennen dat hij daar niks over kan vertellen. Hij vertelt dat hij een paar jaar geleden is ontwaakt in een gebouw zonder ook maar enige herinnering van wat zich daarvoor heeft afgespeeld en zonder ook maar enige idee van hoe hij daar terecht gekomen is, met welk doel en wat er allemaal achter heeft kunnen zitten.
Zijn vrienden zijn natuurlijk stom verbaasd en vragen hem of hij er inmiddels achter is hoe in dat gebouw terecht was gekomen. De man antwoord echter dat hij dat helemaal niet onderzocht heeft. Zijn vrienden zijn met stomheid geslagen tot een van hen zegt: wat doe je dan nog hier? De man vraagt om verduidelijking van die reactie. Zijn vriend zegt: Ik bedoel wat doe je dan nog hier? Moet je niet gaan onderzoeken hoe je in dat gebouw bent terecht gekomen? Moet je niet naar je verleden opzoek gaan! Hoe kun je nu gewoon onverschillig rondlopen zonder ook maar in ieder geval een poging te hebben gedaan om antwoorden te vinden? Want als je bekend wat deze man overkomen is dan zou het toch logisch zijn als dit het belangrijkste vraagstuk in het leven van deze man zou zijn?
Maar als antwoord zei de man iets wat in de ogen van zijn vrienden ondenkbaar was. Hij zei: dat interesseert mij eigenlijk niet en ik heb het mij ook eigenlijk niet vaak afgevraagd. En om eerlijk te zijn heb ik er ook niet echt de tijd voor. Ik heb het tenslotte al druk genoeg en ach, ik heb het hier toch goed op zich? En op onderzoek gaan? Dat klinkt mij eerlijk gezegd erg ingewikkeld en lijkt mij erg veel moeite kosten. En ik heb toch gewoon mijn leven hier?
Zijn vrienden kunnen zijn antwoord niet begrijpen. Sterker nog, ze vinden het ronduit absurd. Deze man mist jaren en jaren van zijn leven maar hij vraagt zich niet eens af wat er zich in die jaren heeft afgespeeld. Een van zijn vrienden gaf een voorbeeld van hoe hij op zoek ging naar zijn biologische vader die hij nooit gekend heeft. En iedereen, inclusief de man zonder verleden, kon heel goed begrijpen waarom hij zoiets zou willen uitzoeken ondanks dat de enige objectieve overeenkomst tussen hijzelf en zijn biologische vader slechts DNA is. Maar het niet-kennen van je biologische vader is nog niks vergeleken met het niet kennen van 30 jaar van je verleden.
Ze konden de excuses die de man zonder verleden gaf niet begrijpen. Kijk dat je tijd aan je werk en je vrienden en dergelijke moet besteden oké, dat is gewoon logisch want je moet jezelf onderhouden. Maar neemt dat ook maar enigszins iets weg van het dringende vraagstuk van hoe de man hier eigenlijk terecht gekomen is en met welk doel? Is dat niet iets wat het waard is om tijd voor vrij te maken? Is het echt belangrijker dat het gazon mooi gemaaid is of dat je aflevering van Lingo mist of iets dergelijks? En het feit dat hij zich op zich prima voelt in zijn huidige leven, neemt ook dat maar iets af van het grote mysterie rondom zijn verleden? Kijk als hij volledig doelloos door het leven zou gaan en zich vreselijk zou voelen, dan zou dat alleen maar des te meer reden zijn om het uit te gaan zoeken.
Maar de man gaf nog als een excuus dat hij niet eens wist waar hij moest beginnen met zoeken, en zijn er überhaupt wel antwoorden te vinden op dit vraagstuk? Kan hij eigenlijk wel te weten komen waar hij vandaan komt?
Maar een van zijn vrienden wijst hem erop dat hij, ondanks dat hij niet terug in de tijd kan gaan, hij toch kan uit kan vinden wat er gebeurt is aan de hand van aanwijzingen. Had hij bijvoorbeeld spullen bij toen hij ontwaakte in het gebouw? Had hij een paspoort waardoor hij zijn naam wist? Kan hij aan zijn etniciteit afleiden of hij misschien uit een ander land kwam? Kan hij op internet zoeken of dat hij misschien vermist wordt of dat er al eerder een soortgelijke zaak heeft afgespeeld; om maar een paar voorbeelden te noemen.
Of zijn er mensen die een gelijksoortige ervaringen hebben gehad zoals hem? Die ontwaakt zijn in een vreemde wereld zonder dat ze ook maar wisten waar ze vandaan kwamen, hoe ze hier zijn terecht gekomen en waarvoor ze hier zijn? Als veel mensen over dit probleem al hebben nagedacht, zal er dan niet een rijkdom aan informatie over te vinden zijn? Zullen er dan niet al antwoorden te vinden zijn?
Zou het niet bizar zijn, als de man dan niet naar die antwoorden op zoek zou gaan?
Wat wil ik nu zeggen met dit verhaal?
Ik denk dat de meeste onder jullie het inderdaad bizar zouden vinden als ze een persoon als de man zonder verleden zouden tegenkomen die het niets interesseert waarom en hoe hij in dat gebouw is beland. Ik denk dat geen van jullie vreemd zou opkijken als een geadopteerd persoon naar zijn biologische ouders op zoek zou gaan terwijl het geval van de man zonder verleden nog veel extremer is dan dat.
Maar besef je wel, dat wij allemaal, ieder mens dat op deze planeet rondloopt, in een zelfde situatie zit als de man zonder verleden? Ook wij zijn “wakker” geworden in een vreemde wereld zonder dat we enig idee hebben van hoe we hier terecht zijn gekomen en met welk doel. Door simpelweg geboren te worden komen we volledig naakt in een totaal onbekende wereld terecht. Net zoals de man zonder verleden, kijken we naar wat de andere mensen en gaan een leven leiden zoals hen. We gaan naar school en dan werken, we raken bevriend met mensen en zoeken hobby's, we kopen en huis en bouwen ons eigen leven op, en hopelijk kunnen jullie met enige tevredenheid kijken naar wat jullie hebben. Wij verschillen hierin niet met de man zonder verleden.
Maar als jullie het bizar zouden vinden als de man zonder verleden zich niet bezig houdt met de vraag waar hij vandaan komt, zou je dan het niet net zo bizar moeten vinden als jij zelf je niet bezig houdt met de vraag waar jij vandaan komt? Hoe je hier bent beland? En waarom je eigenlijk bestaat?
Maar desondanks houden de meeste mensen zich hier niet mee bezig en nemen, net zoals de man in het verhaal, de wereld en hun eigen bestaan als vanzelfsprekend aan.
Zij geven de zelfde excuses als de man in het verhaal: wat maakt het uit? “Ik heb daar geen tijd voor. ik heb het toch goed? dat interesseert mij niet. Dat weet toch niemand? etc.
Als iemand die jaren van zijn verleden mist deze excuses geeft dan vind je het raar, maar als je geboren wordt in een vreemde wereld dan is het opeens niet meer raar als je niet onderzoekt hoe en waarom deze wereld bestaat?
Stel dat je morgen opeens wakker wordt in Amerika in een vreemd huis met mensen die je nooit gezien hebt, wat zou dan je eerste reactie zijn? "Waar is de dichtbijzijnste winkel want ik heb mijn make-up niet bij en waar hebben jullie hier de televisie?" of zou het meer in de richting zijn van "HOE BEN IK HIER IN HEMELSNAAM TERECHT GEKOMEN?"
Hoe komt het dat je je eigen bestaan als vanzelfsprekend aanneemt?
We leven in een wonderbaarlijke wereld. Heb je eigenlijk al ooit de moeite genomen om eens echt te kijken naar de wereld waar we in leven? Bekijk eens deze 2 filmpjes:
http://www.youtube.com/watch?v=MKLhpuoql1w&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=Bcxp6OVOnlg&fmt=18
Is het echt logisch om naar de wereld te kijken met een gevoel van onverschilligheid? Dat het allemaal niet uitmaakt?
Wanneer je een huis koopt, is dan niet het eerste wat je doet het hele huis inspecteren en een kijkje nemen in alle kamers? Stel dat je niet een huis hoeft te kopen maar een huis kado krijgt. Zou je dan niet hetzelfde doen? Zou je dan alleen maar in de hal blijven rondkijken? En als iemand vraagt of je niet benieuwd bent naar de rest van het huis, zou je dan zeggen dat het je niet interesseert?
Stel dat een vriend van je een nieuw huis koopt, vervolgens zie je hem na 10 jaar pas weer terug en je vraagt hem hoe het huis dat hij toen had gekocht beviel, en hij zegt: "geen idee ik heb alleen nog maar de hal gezien, in de rest van het huis ben ik nog niet geweest".
Zou je hem dan niet voor gek verklaren?
Maar dit is in feite hoe veel mensen in het leven staan. Het huis is je eigen bestaan, je leven en de wereld, maar de meeste mensen kijken niet verder dan net voorbij de voordeur. We focussen ons op maar zo'n klein stukje van de wereld waarin we bestaan zonder ons af te vragen hoe en waarom we hier zijn. Is dat dan wel logisch?
De belangrijkste vraag die je kunt stellen
Denk nog even terug aan het verhaal over de man zonder verleden. Stel nou dat hij er wel voor kiest om naar zijn verleden op zoek te gaan? Stel dat hij de hulp van andere mensen inschakelt die hem allemaal andere antwoorden geven. De een zegt dat hij weet hoe het zit: De man... heeft geen verleden! Hij is hier zonder doel, zonder reden en hij is voor het zelfde geld pas ontstaan toen hij wakker werd.
Maar een ander zegt dat hij in het gebouw was neergelegd om zichzelf te kunnen ontdekken en dat, wanneer het de man niet zou lukken om zichzelf te ontdekken, hij weer opnieuw in ander gebouw zal worden neergelegd en opnieuw zonder herinneringen.
Weer een ander zegt dat hij hier is met een reden en met een doel. Dat de wereld om hem heen niet voor niets bestaat, niet uit niets is ontstaan en niet zonder eindbestemming is. Maar ja... hij kan het niet aantonen, het is iets dat je diep van binnen moet voelen...
Maar stel je voor dat er nog een 4e persoon is en hij zegt: “Die 3e man had helemaal gelijk, maar met zijn gevoel kun jij natuurlijk niks. Maar ik kan je aantonen dat het waar is wat hij zegt. Ik kan het niet alleen beweren.. ik kan het ook hard maken. Ik kan niet alleen beweren dat die andere mensen ongelijk hebben, ik kan het laten zien.
En dat is wat wij doen in apologie; niet alleen beweren dat er een God is die het universum heeft voortgebracht en ontworpen voor een doel, dat wij hier doelbewust zijn neergezet en dat we geen kosmische toevalligheid zijn gedoemd om weer te sterven. Met alleen die beweringen kun je niks, maar we kunnen het aantonen, we kunnen het laten zien, we kunnen het bewijzen.
Er is een God, er is een ontwerper en planner van het universum, er is een doel voor ons bestaan, er is een leven na de dood en de beslissingen die we in dit leven maken hebben eeuwige consequenties wanneer dit leven tot een eind komt. En in dit boek ga ik je dat bewijzen.
Ik denk dat de 4 belangrijkste vragen in het leven van een mens zijn:
Waar komen we vandaan?
Wat is de zin van het leven?
Is er leven na de dood?
Wie ben ik?
Wat zou het antwoord op deze vraag zijn als er geen God bestaat?
Als er geen God is dan zijn wij allemaal, inclusief de hele wereld om ons heen, het product van toeval en puur materialistische processen. Processen die niet kunnen denken en nergens om kunnen geven. Maar ik denk dat ik het beste 2 bekende Atheisten kan laten spreken over hoe zij de wereld zien zonder God:
Wetenschap is geen methode om uit te zoeken wat ethisch is. Dit is een universum van blinde fysieke krachten en genetische replicatie, sommige mensen zullen pijn gaan lijden andere mensen zullen geluk hebben en je zult er geen enkele reden in vinden en ook geen rechtvaardigheid. Het universum heeft precies de eigenschappen die je zou verwachten als er aan het begin geen ontwerp, geen reden, geen kwaad en geen goed is. Niks anders dan blinde en onvergeeflijke onverschilligheid. DNA weet niks en geeft nergens om, DNA is er gewoon en wij dansen op zijn muziek."
- Richard Dawkins – bioloog, Atheïst en schrijver van het boek “God als misvatting”.
"Je kan niet van 'is' naar 'behoren', je kan niet van 'feit' naar 'waarde', je kan niet van 'materie' naar 'moraliteit'. Als God niet bestaat dan is alles toegestaan."
- David Hume – filosoof en Atheïst
Onthoud dat dit niet de woorden zijn van een Christen die Atheïsme probeert zwart te maken. Dit is wat bekende Atheïsten zelf gezegd hebben.
Maar de vraag is... hebben ze gelijk? Of is er weldegelijk een God en kunnen we dit aantonen? In het volgende hoofdstuk ga ik 8 argumenten geven voor God’s bestaan waarvan de laatste 2 aantonen WELKE God dan wel bestaat.
“Is er een God?” is de belangrijkste vraag die je kunt stellen in je leven... en de belangrijkste vraag om antwoord op te krijgen.
